Bertrand's Angels

In het jaar 100 BD (Before Döner), toen de mens nog dacht dat het brood slechts brood was en vet een zonde, scheurde de hemel open. Niet door donder of bliksem — maar door een sissende, knetterende vlam die rook als hoop. Daar, gedragen op een lucht zo dik als boter, daalden zij neer: de engelen van Bertrandus.

Geen vleugels van veren. Nee, vleugels van sambal-doordrenkte, kaas-bekleefde aluminiumfolie. Bewapend met krakka-ka-katanas, of pistoolzwaarden. Deze hemelse wezens brachten geen wetten, plagen, of geboden, maar vettige versnaperingen.

"Brood om het lichaam te helen. Saus om de ziel te reiningen. Kaas voor alle andere kwesties."

Hun komst werd niet aangekondigd in geschriften, maar in een luid geknor van magen. Menig mens (en menig darmkanaal) was luid ontroerd.

Zo begon het geloof in de Bertrand’s Angels. Het Woord verspreidde zich als dunne knoflooksaus. Altaren verrezen in snackbars. Gebeden werden gefluisterd tussen slokken cola in missen van een half uurtje, drie kwartier. De Heilige Bakplaat werd heilig verklaard.

Maar tijden veranderen, en met de komst van fabriekskroketten en airfryers begon het geloof te vervagen.

Toch is het vuur niet uit. Eén nobel pack, gezegend met lef en onbevreesd voor lactose, staat op. Zij dragen het vlammenvuur van Bertrandus de Wijze opnieuw aan — niet als herinnering, maar als revolutie. Zij brengen het geloof terug naar de mensen.

Veni, Vidi, Frieti